"Łoże śmierci"

Pewien kwiat
Pokazuje świat
Piękny i odrażający
Pachnący i śmierdzący
Delikatny i brutalny
Zwyczajny i nienormalny
Czarna róża
Kładziona do twego łoża

"Stracona"

Głębokie uczucie
Ból psychiczny
Niespełniona miłość
Brak nadziei
Zatracony sens
Wieczna gra
To wszystko razem
W jednym człowieku
Znienawidzony świat
Koniec życia

"Słodkie słówka"

Każda sekunda
Szepcze mi do ucha
 Niekończące się słodkie słówka
Muskają moje ciało
I opowiadają jak to mnie kochają
 Czy jesteś wstanie uwierzyć, że coś ukrywają?
Po cichutku się wślizgują
 I szybciutko prawdę ukrywają
Głos rozsądku już dawno przegrał tą walkę...


 Autorka: Weronika K. - moja przyjaciółka

"Samodestrukcja"

Dążę do samozagłady
Niszczę siebie na każdym kroku
Depresja...żyletka
Złość... żyletka
Ból... żyletka
Miłość... żyletka
To niedostrzeżona prośba
Nie chcę tego ale nastanie
Samodestrukcja...

"Ostatnie tchnienie"

Bezgłośne wołanie o pomoc
Brak reakcji...
Prośba o ratunek
Brak reakcji
Krzyk w bólu
Obojętność człowieka
Śmierć w cierpieniu
Puste łzy ludzi

"Bez serca"

Kolejna miłość
Następna porażka
Puste serce
Rozsypana psychika
Moje uczucie gaśnie
Moje życie traci sens
Zostawiona przez los
Sama idę przez życie
Zero troski
Zero współczucia
Zostałam tylko ja
Pusty człowiek, bez serca...

"Dusza za ciało"

Zwiąż mi ręce
Zwiąż mi nogi
Będę cała twoja
Decyduj o mym ciele
Ja zadecyduje o twej duszy
Wejdź we mnie cały
A nie odpędzisz się od bólu
Bólu psychicznego
Zostaniesz mym a ja twoją
Lecz ile poświęcasz?
Duszę dla ciała...

"Nowe życie"

Trzymam się ściany niczym pijana
Płaczę i krzyczę
Zamykam rozdział życia
Życia które kocham
Czas na nowy świat
Nie chcę tego ale muszę
Zadaje sobie tylko pytanie
Czy warto niszczyć siebie?
Będę inna dla kogoś
To chore ale prawdziwe...

"Ktoś inny"

Byłam sobą przez pewien czas
Żyłam tak jak chcę
Wszyscy widzieli mnie
Nie kogoś innego
Przyszedł moment
Pewne zdarzenia
Znów zakładam maskę
Maskę szczęśliwej dziewczynki
Nie jestem nią
Zmuszona pod naciskiem jestem kimś...
Kimś kim nie jestem

"Przyszłość"

Już nigdy nie wezmę żyletki do reki. To zguba człowieka. Jak narkotyk wyniszcza moje ciało. Skończę jak narkoman który przedawkował. Grób lub psychiatryk... ja nie mogę tak skończyć. Muszę żyć, choćby dla tego kogoś kogo mogę spotkać w przyszłości. Nikt nie wie co go czeka i każdy się zastanawia nad swoją przyszłością. Dlaczego ja nie mam tego robić?

"Zachmurzone niebo"

Gdy potrzebuję chwili samotności i momentu ciszy wychodzę na podwórko. Siadam na wilgotnej trawie i patrze w niebo. Nie raz jest czyste a nie raz zachmurzone. Widząc chmury nachodzą mnie złe myśli. Wciąż widzę śmierć i ból, pojawiają się obrazy, z przeszłości, o których wolałabym zapomnieć. Zaczynam się zastanawiając nad sensem życia. Zawsze dochodzę do tego samego wniosku. Rodzimy się, aby umierać. Wtedy zaczynam się pogrążać w sobie, zagłębiam się w moje życie i tęsknię za tym co było kiedyś. Widzę młodą dziewczynę która cieszy się życiem i wiecznie się uśmiecha. Bawi się tak jak lubi. Nieliczne grono dobrych znajomych i świetna zabawa. Nie przespane noce i rozmowy o niczym. Gdzie się to podziało? Znikło wraz z pojawieniem się wyższej świadomości życiowej. Przepadło bezpowrotnie... już nigdy nie będę taka jak kiedyś.